امر به معروف و نهی از منکر
«امر» به معناى درخواست انجام كارى از ديگرى است و «نهى» مانع شدن از كارى است كه فردى مىخواهد آن را انجام دهد. «معروف» عمل نيك و خوبى است كه مشتمل بر صفت راجحه مىباشد و «منكر» فعل قبيح و ناروايى مشتمل بر صفت مرجوحه است. از نظر شرع، در وجوب امر به معروف و نهى از منكر، اختلافى بين اهل شرع، وجود ندارد، فقط اختلاف از نظر عقلى است. شيخ طوسى (ره) به وجوب عقلى آن قائل شده است «1» و آن نظر حق است، چون هر دو كار لطف است و عنايت و هر لطفى هم واجب و لازم حقتعالى است. ولى سيد مرتضى، وجوب عقلى آن را منع كرده است. «2» وگرنه لازم مىآمد هر معروفى واقع گردد و هر منكرى مرتفع گردد. يا اينكه خداوند اخلال به اين دو امر نموده است، در صورتى كه هر دو امر باطل است و ملازمت از اين امر ظاهر مىشود كه واجب عقلى هرگز از منسوب اليه تخلّف نمىورزد.
منبع : حلّى، مقداد بن عبد اللّه سيورى - مترجم: بخشايشى، عبد الرحيم عقيقى، كنز العرفان في فقه القرآن - ترجمه، دو جلد، پاساژ قدس پلاك 111، قم - ايران، اول، ه ق